Twee werelden

Waarheid
In deze wereld is de wetenschap de ultieme vorm van weten. Logischerwijs moet je dus bij de wetenschap zijn om de vraag te beantwoorden: wat is waar(heid)? Niet omdat de wetenschap alles weet, maar omdat daar wel alle bewezen kennis opgeslagen is die er tot dusver is. Wetenschap is hard, werkt met bewijzen, is reproduceerbaar. Het is niet logisch, wellicht zelfs dom te noemen om aan echte wetenschap te twijfelen. Zeker als iets overduidelijk bewezen is. Wat maakt dat ik soms een keuze maak die tegen de wetenschap in gaat? Zelfs als deze keuze zou kunnen leiden tot uitsluiting en veroordeling?

Geloof
Ik was ongeveer dertig jaar oud, toen ik begon te ontdekken dat er een levensgroot verschil is tussen religie en God kennen. Tussen leer en relatie. Ineens werd ik me scherper dan ooit bewust van twee werelden. De wereld waarop ik leef en die ik kan zien en de wereld die ik niet kan zien, maar waar ik wel hoor. Zoiets als erachter komen dat je geadopteerd bent en dat je wortels heel ergens anders liggen. Op die andere wereld is alles anders. Niet de wetenschap is daar de ultieme vorm van weten maar God. Ogenschijnlijk gelden dezelfde natuurwetten, alleen hebben ze niet meer het laatste woord, staan ze niet onomstotelijk vast. Lopen op water behoort tot de mogelijkheden. Sterven betekent leven. Iets kan ontstaan uit niets. De zoektocht naar die andere wereld is verbazingwekkend, duizelingwekkend zelfs. Alles lijkt er op de kop te staan, niets is wat het lijkt. Elke nieuwe ontdekking zorgt voor een tinteling in de diepste cellen van mijn lichaam. De zoektocht naar mijn wortels, verandert langzaam mijn identiteit. En elk nieuw inzicht verandert ook mijn perspectief. Nog steeds wonend op deze wereld, maar langzaam al steeds meer levend volgens de natuurwetten van die andere wereld. Dat betekent dat artsen je nog steeds kunnen helpen als je ziek bent, maar ze zijn niet meer de enige weg naar genezing. Sowieso komen basisbehoeften in een geheel nieuw daglicht te staan. En alles, werkelijk alles, heeft een dimensie erbij gekregen. Nog steeds op dezelfde wereld, maar bekeken vanuit een geheel nieuw perspectief.

Arrogant
Ik vind de wetenschap nog altijd erg interessant. In heel veel opzichten denk ik dat wat de wetenschap vertelt, in zichzelf waar is. Het lijkt ook een hoge mate van arrogantie om heel bewust niet te doen wat de wetenschap vraagt op het moment dat er sprake is van leven of dood, met opstapelend bewijs. Want: “denk je dat je het beter weet dan de wetenschap?”

Nee.

Ik weet het echt niet beter dan de wetenschap. Misschien hebben ze ook wel gewoon gelijk. Maar in die andere wereld staat de wetenschap niet meer bovenaan de ladder van wijsheid. In die wereld ben ik niet afhankelijk van de waarheid van wetenschap, om een goeie overwogen beslissing te nemen. Het is niet de bron waar ik de antwoorden op mijn vragen zoek. En ja, het heersende wereldbeeld brengt me echt wel eens aan het twijfelen. Als de mist me weer even het zicht ontneemt op die andere wereld…….Maar uiteindelijk herinner ik me dan weer wat ik zag toen de mist er niet was en verdwijnt twijfel. En als de wetenschap zich verder ontwikkelt en zich verder bewijst, dan verandert dat niet direct iets in mij, omdat het niet de wetenschap is die me richting geeft. Ik ben wel nieuwsgierig, ik houd het wel bij, maar ik ben nog vele malen meer nieuwsgierig naar de natuurwetten en manier van leven van die andere wereld. Bovenal ben ik nieuwsgierig naar Diegene die Waarheid vertegenwoordigt. Daar liggen mijn wortels liggen. Dat is waar ik hoor.

Dwaasheid
Maar hoe kan ik dit ooit uitleggen? Hoe kun je dit begrijpen als je niet alleen eerst die andere wereld moet zien, maar het vervolgens ook nog moet aandurven de huidige wereld los te laten? Ik begrijp het vaak zelf niet eens. Soms lijkt die andere wereld één groot sprookje. Wetenschappelijke bewijzen voor die andere wereld zijn er niet. Die andere wereld druist zelfs op vele vlakken dwars in tegen de wetenschap.

Dwaas.

En dat terwijl het voor mij is alsof ik samen met iemand aan het wandelen ben. We lopen in de zon. We voelen de warmte van de zon. We zien het licht van de zon. We zien hoe alles bloeit door de zon… maar de persoon naast me gelooft niet dat de zon bestaat. Allebei even overtuigd van wat we zien. Op dezelfde wereld.