Ik vind rouw best ingewikkeld. Onvoorspelbaar. En eigenlijk vaak ook best wel onzichtbaar. Wat is normaal? Wat is goed? Hoe kan het dat ik het ene moment bruis van energie, geniet van het leven, zin heb in nieuwe dingen en het andere moment het liefst de hele wereld het zwijgen opleg en in een hutje op de hei ga zitten, zodat ik even niks meer hoef? Zulke tegengestelde emoties, gedachtes en verlangens…dat is waar “Twee meisjes” over gaat. Twee meisjes, die allebei er mogen zijn en ruimte nodig hebben om zich te uiten.
Ze staat op het perron
De afgelopen tijd stond haar wereld stil
Leefde ze in een bubbel
Het leven ging aan haar voorbij
Maar de mist is nu weer opgeklaard
De sneltrein komt er aan
En ze wil én kan
Weer instappen
Wat fijn om weer mee te kunnen doen
In de snelheid van het leven
Waar het bruist
De energie weer door haar aderen stroomt
Er is weer ruimte
Een wereld voorbij de bubbel
Mensen ontmoeten, sporten, werken, leren
Weer van de ene activiteit naar de andere
Haar hart voelt weer lichter
God is goed
Hij weet wat Hij doet
Ook al begrijpt ze niet alles, ze kan het loslaten
Ze voelt weer vreugde
Rust, na de storm
Vrijheid
En vertrouwen
De sneltrein passeert verschillende stations
Zo nu en dan komt ze langs het station waar ze instapte
En elke keer weer
Ziet ze een meisje staan
Het meisje kijkt haar nooit aan
Met gebogen hoofd
Staat ze op het station
Zonder in te stappen
Elke keer als zij dit meisje ziet, bij het passeren van dit station
Voelt ze verdriet
Maar na verloop van tijd
Gaat ze weer op in de beweging van de trein
Wie is dit meisje?
Waarom staat ze daar?
Op wie wacht zij?
Waarom stapt ze nooit in?
Het meisje laat haar toch niet helemaal los
En de volgende keer dat de sneltrein aankomt op dit station
Besluit ze uit te stappen
Aarzelend loopt ze richting het meisje
Als ze dichterbij komt
Ziet ze de tranen van het meisje
Ter hoogte van haar linker borst
Lijkt een gat te zitten
Het meisje ziet er heel kwetsbaar uit
Vol vragen, onzeker
Ze beeft een beetje
Alsof ze bang is voor welke verandering dan ook
Ze ziet dat het meisje nog op vaste grond staat
Maar er is hard geschud aan de fundamenten
En het meisje staart naar de brokstukken
Niet wetende hoe dit weer opgebouwd kan worden
Voorzichtig knielt ze neer bij het meisje
En legt een hand op haar schouder
“Meisje, waarom huil je?”
Heel zachtjes komt het antwoord:
“Ik ben mijn memmie kwijt”
Heel langzaam doet het meisje haar hoofd omhoog
Voor het eerst kan ze recht in de ogen van het meisje kijken
Wat ze dan ziet
Kan ze niet direct begrijpen
Het is alsof ze in de spiegel kijkt
Het meisje heeft haar ogen
Hetzelfde gezicht, hetzelfde haar
Zij…is het meisje
Twee meisjes, in één
Beide geworteld op hetzelfde fundament
De een kan het leven weer oppakken
De ander, staat nog even stil
Ontdek meer van Schitter!
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.