Mijn hele leven heb ik al moeite met loslaten. Afscheid nemen. Van mensen, van vakantieplekken, van gezellige dagen, maar ook van waarheden die ik altijd geloofd heb. Ik houd graag vast. Vasthouden voelt veilig, verandering spannend. In 2020 heb ik na een lang proces van worstelen, de keuze gemaakt om me te laten dopen. Een van de moeilijkste, maar ook mooiste keuzes van mijn leven. Hierover schreef ik onderstaand gedicht.
Loslaten: een goed advies, maar makkelijker gezegd dan gedaan.
Als je zegt iets los te laten, denk je er dan niet meer aan?
Ben je het dan kwijt?
Of komt het weer terug na enige tijd?
Kun je echt alles aan de kant zetten:
Een wereld die draait volgens natuurwetten
Principes van ‘goed en fout’, ‘voor wat hoort wat’ en menselijke dromen,
Wat je altijd voor waar hebt aangenomen,
De muren van eigen gecreëerde veiligheid naar beneden halen,
Maar ook alle herinneringen aan momenten van falen,
Zonder angst, schuld en minderwaardigheid leven,
Alle logica en controle uit handen geven?
Alles, maar dan ook alles loslaten….. Onmogelijk en onbegonnen werk.
Daarvoor is alles wat je vasthoudt veel te sterk.
Waarom zou je eigenlijk ook willen loslaten, is dat wel zo belangrijk?
Geeft vasthouden niet juist zekerheid en duidelijkheid in de praktijk?
Voorspelbaarheid, normaal zijn, logische samenhang,
Dat is toch wat ik altijd verlang?
Wat nu als ik loslaat……
Wordt er dan over mij gepraat?
Hoor ik er dan nog wel bij?
En wie is dan die nieuwe mij?
Ik kan het niet, ik durf het niet.
En toch…..toch wil ik niets liever dan alles loslaten.
Een enorm verlangen, niet te onderdrukken, het brengt mijn denken in alle staten.
Het strijdt met mijn angst en wint steeds meer terrein.
Daar, voorbij ‘loslaten’ wil ik zijn.
Want daar is totale vrijheid en een Liefde, ongekend.
Er is geen enkele andere plek waar je beter af bent.
Daar is geen ik meer, alleen een wij
Ik in Hem en Hij in mij.
Het is nog een mysterie, niet echt te bevatten, ongrijpbaar,
Maar ik word er naar toe getrokken; ik hoor daar.
Dus wil ik loslaten…. maar het laat mij niet los, het wil mij niet kwijt.
Is loslaten dan inderdaad een onmogelijkheid?
Tenzij je sterft……………
Dan is er geen keus, geen alternatief,
Al heb je alles en iedereen nog zo lief.
Je gaat, terwijl je alles achterlaat.
Tot vasthouden niet meer in staat.
En er is ook niets wat jou dan nog kan vasthouden zodat je blijft leven.
Alles en iedereen moet jou overgeven.
Sterven? Maar dan ben je dood…….
Of toch niet?
Het is Jezus die werkelijk zijn leven los liet.
Hij stierf, maar stond weer op, en leeft!
Daardoor is Hij het die mij een mogelijkheid tot loslaten geeft:
Door Hem mag ik delen in zijn dood, sterven, alles laten gaan.
En dankzij Zijn onbeschrijflijke, onvoorwaardelijke, onverdiende liefde, mag ook ik weer opstaan.
Een nieuw leven, van alle banden bevrijd.
Leven met Jezus, in zijn heerlijkheid!
Ontdek meer van Schitter!
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.